Podstawowym warunkiem wpływającym na powodzenie leczenia endodontycznego jest właściwe określenie długości roboczej kanału. Przez pojęcie długości roboczej rozumiemy odległość pomiędzy dwoma punktami danego zęba. Pierwszy to punkt na koronie zęba tzw. punkt referencyjny, a drugi to otwór fizjologiczny.

Endometr – pomocnik nr 1

Dawniej uważano za drugi punkt wierzchołek radiologiczny, jednak jak dowiodły badania, pomiędzy otworem fizjologicznym, a anatomicznym istnieje mieszana tkanka miazgowo-ozębnową . Zatem opracowanie kanału przekraczające otwór fizjologiczny powodowałoby jej uszkodzenie. Stąd, otwór fizjologiczny przyjmuje się za granicę, do której należy opracować i wypełnić kanał. W związku z tym, pod pojęciem perforacji kanału będziemy rozumieć przesunięcie granicy leczenia kanałowego poza otwór fizjologiczny.
Obecnie najbardziej popularne i najczęściej stosowane są dwie metody ustalania długości roboczej kanału, a mianowicie:
• METODY RADIOLOGICZNE
• METODY ELEKTRONICZNE

METODY RADIOLOGICZNE

Przeprowadzane są z użyciem radiografii konwencjonalnej lub cyfrowej. Chociaż wielu stomatologów przyzwyczaiło się do używania tej pierwszej, to coraz częściej podkreśla się zalety drugiej i zachęca do jej stosowania. Radiografia cyfrowa bez wątpienia zrewolucjonizowała leczenie endodontyczne. Nie wymaga użycia kliszy, papieru, ciemni, jest bezpieczna dla pacjentów u których przeciwwskazane jest napromieniowanie ( np. kobiety w ciąży, pacjenci po przebytej niedawno radioterapii). Informacja z jamy ustnej jest przenoszona na monitor komputera dając cyfrowy obraz, który może być dowolnie obrabiany ( powiększany, wprowadzenie kntrastu itp.)
Metoda Ingle’a – spośród metod radiologicznych najbardziej znana i najczęściej stosowana. Stosując te metodę należy:
1) wykonać rentgenogram diagnostyczny i określić radiologiczną długość zęba za pomocą linijki endodontycznej;
2) przed wprowadzeniem narzędzia do kanału należy określić jego próbną długość pracującą, posługując się wcześniej wykonanym zdjęciem oraz w oparciu o standardowe długości charakterystyczne dla danego zęba;
3) wykonać zdjęcie pomiarowe z narzędziem wewnątrz kanału;
4) zmierzyć odległość końca narzędzia od wierzchołka radiologicznego i dodać ją do znanej długości narzędzia, daje to faktyczną długość zęba (FDZ); od niej odejmujemy 1 mm i uzyskujemy faktyczną długość roboczą kanału (FDRK);

Więcej

Urządzenie w pełni sprawne, w bardzo dobrym stanie technicznym i wizualnym.
Urządzenie zostało przetestowane.

Zintegrowany z endometrem mikromotor endodontyczny posiadający kontrolę momentu obrotowego. Mikromotor endodontyczny przystosowany do współpracy z lokalizatorem wierzchołkowym. Prosty sposób podłączenia modułu Tri Auto ZX do modułu Root ZX pozwala uzyskać perfekcyjnie działający mikromotor endodontyczny. Mikromotor przystosowany jest do pracy każdym systemem rotacyjnych narzędzi niklowo-tytanowych z jednoczesnym pomiarem długości roboczej kanału. Za pomocą przełącznika MODE można wybrać tryb pracy modułu Tri Auto ZX lub modułu Root ZX. Można również w obrębie jednej z trzech wybranych pamięci ustawić wielkość momentu obrotowego dla różnych pilników i zaprogramować zakres opracowania kanału korzeniowego. Endometr wykonuje pomiar kanałów korzeniowych a także kontroluje moduł Tri Auto ZX i może być wykorzystany niezależnie od mikrosilnika.

Polscy dentyści coraz częściej rozumieją i akceptują fakt, że w nowoczesnym gabinecie stomatologicznym, w którym ma się odbywać leczenie bez bólu i z najwyższą skutecznością, w którym pacjent nie odczuwa strachu przed leczeniem zębów i w którym zapewni się znakomitą regenerację tkanek po zabiegach o różnym stopniu inwazyjności, zastosowanie nowoczesnych technik znieczulenia i materiałów do wypełnień to za mało, aby zaspokoić rosnące wymagania pacjentów. W nowoczesnym gabinecie potrzebny jest świetny laser stomatologiczny. Dentyści poszukują zatem urządzeń wszechstronnych, poręcznych, niezawodnych i bezpiecznych. A także dostosowanych do posiadanych już przez lekarza umiejętności. Trendy te rozumieją producenci sprzętu. Dzięki temu na rynek trafiają urządzenia dedykowane użytkownikom początkującym, jak i już obeznanym ze stosowaniem laserów (np. laser diodowy Litemedics), przeznaczone do zastosowań terapeutycznych i poprawy estetyki (np. technologia Fotona LightWalker), skracające do minimum czas rekonwalescencji po zabiegach silnie inwazyjnych (np. laser CO2 BTL – UML – 25). Nowoczesna technologia do terapeutycznego zastosowania wiązki laserowej umożliwia obecnie przeprowadzenie szybszego i często bezbolesnego leczenia tkanek twardych i/lub miękkich w zakresie praktycznie wszystkich dziedzin stomatologi: zachowawczej, endodoncji, chirurgii szczękowo-twarzowej, ortodoncji, implantologii.

Najlepsze nowoczesne lasery w stomatologii:

• są wielofunkcyjne, poręczne (niewielkie lub bezprzewodowe) i z możliwością personalizacji
• są bardzo czułe, dokładne i bezpieczne
• umożliwiają pracę w wybranym trybie: na tkankach miękkich i/lub na tkankach twardych (np. technologia Sonic Surgeon) i w wybranych długościach fal.

Lasery stomatologiczne, w których można wykorzystywać kilka długości fal, są bardzo praktyczne, ponieważ urządzenia te – w zależności od wyboru trybu pracy – mogą wykazywać działanie fotobiologiczne i fotochemiczne (fale krótsze) lub fototermiczne (fale dłuższe).  Więcej

Leczenie kanałowe polega na trepanacji stropu komory zęba w celu usunięcia zainfekowanej miazgi komorowej i korzeniowej. Następnie przystępuje się do opracowania kanałów korzeniowych.

Obecnie stosuje się całe spektrum metod preparacji kanałów, służą temu metody chemomechaniczne. Polegają one na naprzemiennym opracowywaniu kanałów narzędziami ręcznymi lub maszynowymi i przepłukiwaniu kanału środkami chemicznymi, takimi jak: podchloryn sodu, sól fizjologiczna, woda utleniona, wersenian sodu, czy  kwas cytrynowy. Niezależnie od wybranej techniki opracowywania kanału należy zawsze pamiętać o jego częstym przepłukiwaniu, w przeciwnym razie kanał może ulec zatkaniu opiłkami i nie będzie możliwe jego poprawne opracowanie, co może w przyszłości skutkować powikłaniami po leczeniu endodontycznym. Kolejnym istotnym elementem przy opracowywaniu kanału zęba o którym nie wolno zapomnieć jest nałożenie lubrykantu na narzędzia, którymi pracujemy. Nigdy nie wolno pracować narzędziami w kanale bez ich nawilżania. Stała wilgotność pracujących narzędzi sprawia, że opiłki twardych tkanek zęba oraz resztki miazgi zlepiają się wokół używanych instrumentów, ułatwia to ich usuwanie. Usuwanie zakażonych resztek tkanek kanału zęba jest elementem od którego w dużej mierze zależy powodzenie leczenia endodontycznego.

Metoda step-back

Step-back (z ang. step-back = „krok do tyłu”) polega na opracowywaniu kanału korzeniowego zęba stopniowo pilnikami o coraz większej grubości, zaczynając od pilnika najcieńszego. Pracę zaczyna się od wierzchołka idąc w stronę koronowej części kanału zęba.
Zanim przystąpi się do opracowywania kanału należy zmierzyć długość roboczą kanału, za pomocą pilnika o małej grubości. Długość robocza kanału to odcinek mierzony od punktu odniesienia do otworu wierzchołkowego kanału korzenia. Punktem odniesienia jest zwykle guzek na powierzchni żującej zęba, ale w przypadku braku guzków wybiera się inny charakterystyczny punkt. Pilnik, który jest użyty do mierzenie długości musi mieć nałożony stoper. Do pomiaru długości kanału można użyć endometru, lub tylko pilnika i linijki. Endometr jest szczególnie korzystny przy mierzeniu kanałów zakrzywionych. Wyklucza to sytuację, w której pilnik użyty do mierzenia zatrzymuje się w zakrzywieniu kanału, zamiast na jego wierzchołku. W przypadku niewykorzystywania  endometru dojście do wierzchołka kanału zgłasza zwykle pacjent, który czuje ukłucie.  Celem metody step-back jest uzyskanie stożkowatego kształtu kanału bez powstawania stopni. Lekarz używa następujących po sobie kolejnych coraz większych rozmiarów pilników. Każdy pilnik odcina i usuwa coraz większą ilość zębiny. Wyrównanie ścian kanału osiąga się poprzez pracę coraz większymi narzędziami an coraz mniejszą długość. Metoda step-back jest czasochłonna, ponieważ po użyciu każdego pilnika o większym rozmiarze wymagana jest rekapitulacja. rekapitulacja polega na dojściu pilnikiem głównym (MAF) na pełną długość kanału w celu sprawdzenia jego drożności. Należy bardzo dokładnie przepłukiwać kanały, aby uniknąć zapchania kanału resztkami opiłków powstających z tkanek obecnych w kanale korzeniowym. Ujścia kanałów opracowuje się wiertłami Gates-Gliddens na końcu procedury, zaczynając od wierteł z numerem 2.

Pasywna technika step-back

Metoda ta wykorzystuje pilniki Kerra obracane od 1/8 do 1 pełnego obrotu, bez wyczuwalnego oporu z lekkim naciskiem w stronę wierzchołkową. W tej technice stosuje się coraz grubsze narzędzia Kerra, aby osiągnąć względnie niewielkie wyrównanie powierzchni  kanałów przed zastosowaniem wierteł typu Gates-Gliddens o nr 2 i 3. Należy powtórnie zweryfikować długość roboczą kanału. Obróbka kanału w części wierzchołkowej następuje poprzez użycie kolejno coraz większych pilników i ich rotację w zakresie od 1/8 do 1 części pełnego obrotu. Użyte narzędzia mają poruszać się bez wyczuwalnego oporu. Ostateczna preparacja kanału następuje poprzez złączenie opracowanych części korzeniowych i koronowych kanału, tak, że powierzchnia jego ścian jest gładka i pozbawiona stopni.

Więcej